Loulou João is een Afro-Belgische beeldend kunstenaar. Door haar gemengde roots ontwikkelde ze een interdimensionaal wereldbeeld. Hierdoor benadert ze politieke, culturele, socio-economische en historische aspecten van de witte wereld op een analytische manier. Ze onderzoekt hoe witheid als standaard en de vermeende superioriteit ervan in stand wordt gehouden en hoe dit haar eigen identiteit en positie binnen deze maatschappelijke setting beïnvloedt.
Ze probeert een ander licht te laten schijnen op het verhaal en de representatie van vrouwen uit de Afro-diaspora. Ze ziet zwartheid als een technologie. Een technologie die constant in ontwikkeling is om te overleven en op te boksen tegen zaken als objectivering en onderdrukking.
Door gebruik te maken van 3D software (Blender) visualiseert ze haar eigen werkelijkheid. Een digitale wereld die bestaat uit plastic objecten met een snoeplaagje. Dit alles terwijl ze hyper femme schattigheid gebruikt als haar visuele taal om een veilige ruimte te creëren. Een ruimte waarin ze zich kan richten op de expressie van haar ware zelf zonder dat er constructies zijn die haar belasten. Het geeft haar de mogelijkheid om na te denken over de worstelingen waar ze mee te maken heeft en hopelijk maakt het onderwerpen als geestelijke gezondheid, identiteit en seksualiteit meer bespreekbaar.
Loulou João is an Afro Belgian visual artist. Due to her mixed roots she developed an interdimensional worldview. Because of this, she approaches political, cultural, socio-economic and historical aspects of the white world in an analytical way. Investigating how whiteness as a default and the perceived superiority thereof is upheld and how it affects her own identity and position within this societal setting.
She attempts to shine a different light on the narration and representation of women belonging to the Afro diaspora. She sees blackness as a technology. One that is constantly evolving to survive and go up against issues like objectification and oppression.
By making use of 3D software (Blender), she visualizes her own reality. A digital world that consists of candy-coated squishy plastic objects. All while using hyper femme cuteness as her visual language to create a safe space. One where she is able to focus on the expression of her own true self without any constructs weighing her down. Giving her the opportunity to reflect on the struggles she faces and hopefully making topics like mental health, identity and sexuality more discussable.
